Στον πατέρα μου οφείλω ό,τι κατάφερα στη ζωή μου.

Στον πατέρα μου οφείλω ό,τι κατάφερα στη ζωή μου. Αυτό που είμαι και - σε καθοριστικό βαθμό - αυτό που έγινα. Από πολύ νωρίς προσπάθησε να μου εμφυσήσει την πεποίθηση ότι η μόνη πραγματική περιουσία μου είναι τα βιβλία που έχω διαβάσει, η μουσική που έχω ακούσει ως ύψιστο μέσο διαισθητικής κατανόησης του κόσμου και της θέσης μου σ' αυτόν και η αγάπη που θα επιτρέψω στον εαυτό μου να δώσει αφειδώλευτα και χωρίς ανταλλάγματα στους άλλους. Ένα χαμόγελο ως απάντηση στη δική μου ή την ξένη θλίψη, μια θερμή χειραψία, μια αγκαλιά, ένα ξόρκι διάσημου προγόνου στα χείλια που θα διώξει τον φόβο της αύριον, μια γλυκιά μελαγχολία που θ' αποτελέσει τ' αναγκαίο αντιστάθμισμα στην υπερβολική χαρά μιας απρόσμενης επιτυχίας... Αυτά - και τόσα άλλα, μικρά, ανθρώπινα, που δεν τα πιάνει το μάτι, που δεν αποτιμώνται σε χρήμα ή "επιφάνεια" κοινωνική και τα τοιαύτα - υπήρξαν η μεγαλύτερη κληρονομιά, η ισχυρότερη αντίσταση, το αβύθιστο εκτόπισμα της μέχρι τώρα ζωής μου. Διότι η θειότητα - αυτό που κυριαρχεί στη στάση μας απέναντι στα πράγματα και μας εμπνέει - δεν υπάρχει στις απεικονίσεις του Θείου, στα κάθε λογής είδωλα, στα "χρυσά μοσχάρια". Υπάρχει μέσα μας. Είναι ενδιάθετη. Δεν φανερώνεται στα ποικίλα και κατά κανόνα άχρηστα αποκτήματα, αλλά στην καλλιέργεια της ικανότητας του καθενός από μας να κατανοεί και να νιώθει...